بالاخره اتوبان رو شدم ...

پنج شنبه گذشته بالاخره تونستم جرات به خرج بدم و برم اتوبان .... وقتی از سرکار برگشتم خونه دیدم مامان اینا با خانواده خاله و .... رفتن یکی از روستاهای اطراف که معمولاً می ریم. نامردا منو جا گذاشته بودند.... منم وقتی دیدم ماشین هست و سوئیچ تو خونه اس یه یاعلی گفتم و با خوندن چن تا آیت الکرسی راه افتادم .... اول آبجی خانومی رو که کلاس داشت رسوندم دانشگاه و از اونجا تشریف فرما شدم روستا... همیشه فک می کردم مسیر فرعی از جاده اصلی به روستا خیلی طولانی نیست فوق فوقش یکی دو کیلومتر.... آقا هرچی من می رفتم انگاری جاده اش کِش می اومد تا خلاصه دم کوه رسیدم به روستای با صفای امام زاده یحیی.... وقتی خاندان محترم و مخصوصاً قشر معظم جوان و دختراااای فامیل  بنده رو یکه و تنها سوار بر اسب شرکت سایپا ملاحظه کردند کلی تشویقم فرموده و من بسی بسیار کیفور شدم و اعتماد بنفسم چپسید به سقف.....خلاصه اینکه دم غروب هم با استقبال شدید از پیشنهاد دخترونه شدن مسافرای ماشین همه دخترا رو تا اونجا که جا داشتیم سوار کردم و برگشتیم خونه. تو راه هم کلی شلوغ بازی و سوخوندن دل بقیه دخترا تو ماشینای دیگه و ....تا فرداش که قرار کاشان و قمصر و .... چیده شد و من جو گیریات هم قبول زحمت فرموده و رفتم جاتون خالی نذاشتم یه سبقت نگرفته بمونه و حسابی فاز داد ، هر چند که چن جا حسابی خدا بهمون رحم کرد و بنده شخصاً معترفم به اینکه خدای آیت الکرسی سالم نگه مون داشت وگرنه مای ناشی و جو گیری و ....خلاصه اینکه حسابی خوش گذشت ولیکن ازبس خسته شدم که هنوزم احساس خستگی دارم و فرصت یه دل سیر استراحت رو پیدا نکردم ..... برنامه های جمعه و تعطیلمم حسابی زدم بهم و این شد که الان در طول هفته حسابی دستم تو پوست گردوئه و به ترتیب رسیدن نوبت انجام کارایی که این تعطیلیه باید انجام می شدن عرق شرمندگی تحویل می دم و سرخ و سفید میشم ..... اما می ارزید به اینکه بالاخره ترس رو بذارم کنار و توانایی م رو اثبات کنم